Zbudowany pod koniec XV w. przez Stanisława Jeżowskiego. Początkowo miał funkcję typowo obronną, która, w rezultacie kolejnych przebudów (np. 1544 r.), ustąpiła miejsca mieszkalno-reprezentacyjnej. Prace konserwatorskie prowadzone w latach 60. XX w. przywróciły dworowi wygląd z czasów renesansu. Budynek jest obecnie domem pracy twórczej Liceum Sztuk Plastycznych w Tarnowie.
Bywali tu Artur Grottger i Stanisław Wyspiański. Ten ostatni wykonał polichromię na jednej ze ścian dworu. Interesujące są również zachowane we wnętrzach malowidła, fragmenty renesansowych fresków, elementy pierwotnej kamieniarki, kominek z jońskimi pilastrami, obramienia drzwi itp.
Bobowa Pierwsza wzmianka: 1339. Kolejna pochodzi z Kroniki Jana Długosza, gdzie autor wspomina o dowódcy 46. chorągwi, Zygmuncie z Bobowej .
Dawniej był to znany ośrodek chasydyzmu z siedzibą dynastii cadyków Halberstamów, którzy prowadzili w Bobowej słynną jesziwę.
Bobowa jest również jedną z dwóch miejscowości w Polsce (obok Koniakowa) gdzie wyrabia się koronki metodą klockową. Od 2000 r. w pierwszej dekadzie października odbywa tu w się Międzynarodowy Festiwal Koronki Klockowej, na którym można oglądać rękodzieło z różnych krajów Europy (również eksponaty muzealne), a także uczestniczyć w warsztatach koronkarskich, nabyć gotowe koronki.
Zabytki: Gotycki kościół pw. Wszystkich Świętych z XIV w. Późnogotycki kościół cmentarny pw. Św. Zofii z II poł. XV w. z ogrodzeniem z XVII i XIX w. dwór z XVII w. zwany „zamkiem”, w którym zamieszkiwała m.in. rodzina Długoszowskich będąca jednym z właścicieli Bobowej. Tu wychował się Bolesław Wieniawa-Długoszowski, adiutant Józefa Piłsudskiego.  fortyfikacje z XVII w.

Stanowi jeden z najcenniejszych zabytków żydowskiej architektury sakralnej w Polsce. Zbudowana w 1756 roku. W 1889 roku synagoga spłonęła podczas pożaru. Podczas II wojny światowej hitlerowcy doszczętnie zdewastowali wnętrze synagogi i przeznaczyli ją na stajnie dla koni.
W 1993 r. synagoga została odzyskana przez Gminę Wyznaniową Żydowską w Krakowie, zaś rabin Ascher Scharf z Nowego Jorku postanowił dokończyć remont.1 lipca 2003 roku w rocznicę śmierci cadyka Salomona ben Natana uroczyście otwarto synagogę w obecności prawie stu bobowskich chasydów ze Stanów Zjednoczonych, Londynu i Izraela oraz lokalnych władz. W imieniu cadyka Naftalego Halberstama, przemówienie wygłosił jego zięć Jehoszua Rubin. Następnie odbyło się nabożeństwo, na które zaproszono kantora Benziona Millera. Obecnie synagoga jest czynnym miejscem kultu, w którym nabożeństwa odbywają się podczas pielgrzymek chasydów do grobów cadyków bobowskich. Mieści się tu również warsztat koronkarski oraz muzeum ze stałą wystawą judaiców. Murowany z kamienia budynek synagogi wzniesiono na planie prostokąta w stylu barokowym. Od strony zachodniej przylega do niej drewniana przybudówka, która wznosi się na czterech słupach i ma otwartą galeryjkę. W jej wnętrzu, na piętrze pierwotnie znajdował się babiniec, otwarty na salę główną kilkoma okienkami. Całość jest przykryta jednym dachem. Na ścianie wschodniej zachowała się bogato zdobiona, stiukowa oprawa Aron ha-kodesz pochodząca z lat 1777-1778, będąca najlepiej zachowaną w regionie Małopolski. W centralnej części znajduje się wnęka na zwoje Tory; dwie kolumny, oplecione wicią winorośli. W części szczytowej znajdują się dwa gryfy w roli cherubów, symbolicznie adorujące tablice Dekalogu, zwieńczone koroną z napisem „korona Tory”.

W 1348 roku król Kazimierz Wielki wręczył na Wawelu przywilej na lokacje wsi poniżej Biecza na 60 łanach,na prawie niemieckim sołtysom Mikołajowi Vlosniczar i Hermanowi w obecności świadków. Akt lokacyjny uposażył sołectwo i określił przywileje oraz powinności sołtysów. Akt lokacyjny nie wymieniał nazwy wsi, a jedynie nazwę rzeki, nad którą wieś lokowano – Szczytnice dziś Sitniczankę. Jeszcze w roku 1547 wieś funkcjonowała pod niem. nazwą Bynarhaw.

Pierwszy kościół drewniany został zbudowany około 1400 r. Spłonął pod koniec XV w. Obecnie istniejąca świątynia została wybudowana na początku XVI w.

Jednonawowy, konstrukcji zrębowej; wyjątkowo cenne malowidła z XVI-XVII w., gotyckie rzeźby z XIV wieku. W latach 1641-1650 świątynię gruntownie przekształcono: powstała m.in. kaplica pw. Aniołów Stróżów oraz wykonano nową polichromię. W kościele znajdują się także m.in. ołtarz główny z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem, kamienna chrzcielnica z 1522 roku oraz gotycki dzwon z XV wieku. W 2003 r. kościół w Binarowej wraz z innymi kościołami Małopolski i Podkarpacia, z racji dużego znaczenia dla kultury i dziedzictwa ludzkości, wpisano na prestiżową Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.
Biecz W pierwszej połowie XVI w. Biecz pod względem wielkości i liczby domów był zaliczany do największych miast Polski. Po wojnach szwedzkich, licznych zarazach i pożarach liczba mieszkańców zaczęła spadać. W 1721 miała miejsce największa zaraza, po której pozostało ok. 30 mieszkańców. Pierwsze wzmianki o mieście znajdują się w kronice Thietmara z Merseburga. Osada otrzymała prawa magdeburskie w 1257, najprawdopodobniej od Bolesława Wstydliwego[14]. Na wzgórzu leżącym nieopodal obecnego centrum miasta w XIII w. wybudowano zamek, jeden z trzech w Bieczu. W najtrudniejszym okresie walk o zjednoczenie Polski na bieckim zamku przebywał Władysław Łokietek wraz z całym dworem. Było to od września 1311 do kwietnia 1312. Stąd wzięła się tradycja, że Biecz wówczas był stolicą Polski[21].Prawo to potwierdził Kazimierz Wielki w 1363[15]. W 1306 miasto stało się miastem królewskim[16]. Czasy Jagiellonów są okresem dalszego rozkwitu miasta.

Był siedzibą kasztelanii. W drugiej połowie XIV w. utworzono także rozległy powiat biecki i zlokalizowano sądy grodzkie i ziemskie. Obok Krakowa i Nowego Sącza miasto było siedzibą sądu wyższego prawa magdeburskiego. Do powiatu bieckiego w XVII w. należało 11 miast i 264 wsie. W Bieczu znajdowały się trzy zamki i dwór królewski, wszystkie stanowiły rezydencje królewskie. Przebywali w nich wielokrotnie królowie z dynastii Piastów i Jagiellonów.. Utrapieniem byli jednak beskidnicy utrudniający handel. Biecz posiadał więc prawo miecza. Wyroki były zazwyczaj surowe – kara śmierci oraz różne rodzaje tortur. Kat biecki obsługiwał także okoliczne miasta. Od połowy XVII w. miasto zaczęło podupadać; spustoszenia dokonał potop szwedzki, zarazy i pożary, podupadał też handel winem oraz rzemiosło.

Zabytki Biecza

Prostokątny rynek. Znajduje się na nim ratusz z wieżą, pierwotnie gotycki, przebudowany w XVI wieku. W Bieczu mieści się późnogotycki kościół Bożego Ciała. Ponadto miasto posiada zespół klasztorny z jednonawowym barokowym kościołem z XVII wieku. W mieście znajduje się najstarszy zachowany budynek szpitalny w Polsce – szpital Św. Ducha z XIV wieku ufundowany przez królową Jadwigę. Jednym z obiektów zabytkówych jest Dom Kromera, gdzie wewnątrz zachował się rozkład pomieszczeń i wystrój architektoniczny z XVI wieku. Posiada ona także rzeźbione kolumny międzyokienne z 1612 r.

Muzeum – Oddział w Domu z Basztą – Na parterze Baszty znajduje się zrekonstruowana sala aptekarska. Ekspozycja obrazującą dzieje aptekarstwa na Podkarpaciu, oprócz sali aptekarskie obejmuje też zaplecze i piwnice. Na wyższych kondygnacjach znajdują się ekspozycje pokazujące życie muzyczne w Bieczu i okolicach. W sali na piętrze znajdują się eksponaty związane z mieszczańską kulturą materialną. Dalej znajduje się sala przedstawiająca dawne rzemiosło artystyczne Biecza.
Marcin Kromer, pochodzący z Biecza biskup warmiński, polski historyk i kronikarz, jego nazwiskiem nazwano jedną z kamienic oraz zabytkową ulicę.
Wacław Potocki – starosta i sędzia grodzki biecki.

Fara w Bieczu jest najwspanialszą świątynią gotycką Podbeskidzia. Prezbiterium świątyni wybudowano już w 1480 roku, zaś halowy, trójnawowy korpus wraz z wieńcem kaplic ukończono w latach 1515-21. Kaplice usytuowano pomiędzy skarpami. Budowlę zdobią szczególnie okazałe szczyty z wieloma pinaklami, rozprute wysmukłymi blendami. W bezpośrednim sąsiedztwie kościoła powstała dzwonnica, nakryta dzisiaj barokowym hełmem.
Charakter fary bieckiej jest jeszcze w pełni gotycki, lecz prowadzący budowę artysta włoski wprowadził pewne oznaki nadchodzącego renesansu. Wskazać można na jednolitość bryły, wyznaczenie portalami bocznymi osi poprzecznej, czy wreszcie na nowożytne już w swoim wyglądzie bazy głowice filarów dźwigających sklepienia, jeszcze krzyżowe i sieciowe. Stare, o średniowiecznej metryce stalle stoją dziś pod chórem muzycznym. W prezbiterium zachwyca przebogato zdobiony, manierystyczny ołtarz główny. Umieszczono w nim obraz olejny „Opłakiwanie Chrystusa”, pochodzący z II połowy XVI wieku. Wysuwano wiele teorii co do jego pochodzenia, ale mimo tej ożywionej dyskusji, stwierdzić można tylko tyle, iż autor reprezentował jedną ze szkół północnowłoskich cinquecenta. Obok znakomicie opracowanych snycersko ławek, wskazać trzeba na słynny pulpit muzyczny z 1633 roku. Ogromną wartość posiadają pokrywające go płaskorzeźby. Ukazują one grających skrzypków i piszczków wraz z ich zapoznanymi już instrumentami. Przedstawienia te dopomagają w rekonstrukcji instrumentów, na których koncertują zespoły muzyki dawnej. Jedna z kaplic nosi miano Kromerowskiej; znajdują się w niej epitafia rodu mieszczańskiego, z którego wywodził się znakomity historyk i biskup warmiński Marcin Kromer. Trzeba również wspomnieć o alabastrowym sarkofagu zmarłego w 1572 roku kasztelana bieckiego Mikołaja Ligęzy.
Znajdujący się w farze bieckiej obraz Matki Boskiej posiada interesującą legendę. Zdobyć go mieli w kozackim Łojowie nad Dniestrem Tatarzy. Z ich rąk wykupiła go czeladź imć Jana Mniszewskiego. Wizerunek został ofiarowany do kościoła podczas uroczystości ślubnych Mniszewskiego.

Właścicielem Łużnej był Wacław Potocki. Tu powstało wiele z jego dzieł. Po przejściu na katolicyzm zezwolił na wznowienie działalności parafii katolickiej oraz oddał jej kościół, który został przemianowany wcześniej na zbór ariański. 9 lipca 1696 zmarł w ukochanej Łużnej.
Na terenie Łużnej odbyła się najważniejsza część Operacji Gorlickiej – Bitwa o wzgórze Pustki (na Pustkach znajdowały się okopy rosyjskie)

• Cmentarz Wojenny nr 123 z czasów I wojny światowej – największy pod względem zajmowanej powierzchni cmentarz wojenny z I wojny światowej w Galicji Zachodniej
• Cmentarz Wojenny nr 122 z czasów I wojny światowej